Sentado nunha sepultura, todo serio e comendo un cacho de pan

Nacín o último día do mes de maio do ano 69. Un gran ano!! Miña nai sempre conta que nacín despois de que ela estivese toda a tarde arrancando cañotos nunha leira na Horta do Cura en Cespón.

Cespón é o sitio no que nacín, unha parroquia do concello de Boiro. O lugar máis festeiro de toda a comarca, temos festa case todos os meses do ano, pero as máis potentes son as de Nosa Señora dos Ánxeles, no mes de agosto. Que ben o teño pasado!!

A miña familia foi humilde, pero moi traballadora. Meu pai (Moncho) foi mariñeiro, primeiro anduvo ao bacalao e despois emigrou para Bélxica. E miña nai (Sofía), como tantas outras mulleres galegas, tiña a difícil tarefa de ser pai e nai ao mesmo tempo; non só se encargaba das tarefas da casa e do campo, ademais era mariscadora. Aqueles si que eran tempos «jodidos», pero a miña irmá Luisa e a min nunca nos faltou de nada.

A miña infancia foi normal: xogaba ao fútbol, ao trompo, ás carreiras, …, a calquera cousa que xurdira porque sempre fun «moi xogador» -como dicía miña avoa-. As rapazas non me empezaron a preocupar ata os 13 ou 14 anos, aínda me lembro do meu primeiro amor, de María Dolores «a de Iré». Que tempos!!

Os Estudos

O meu libro escolar

Empecei moi novo na escola, porque como miña nai tiña que ir a traballar falara cun mestre que había en Cespón (don Manuel Graiño) para que me collera na escola sen ter a idade para escolarizarme, e don Manuel acolleume na súa escola, a pesares de que todos os demais rapaces eran tres e catro anos maiores ca min.

Na escola sempre fun un bo estudiante, nunca suspendín ningunha, coa excepción dunha avaliación en sexto de EXB na que me quedaron seis; pero teño escusa, foi porque me operaran de peritonite e non fora á escola varios meses. Lembro que miña nai pegoume cun testo dunha tarteira cando se enterou que falsificara as notas.

Estudei en Cespón ata quinto de EXB e en sexto funme a estudar ao Francisco Franco, a Boiro. Alí empecei a xogar ao balonmán, o único deporte que se me deu ben.

En octavo marchei a estudar a Ribeira, ao Colexo Galaxia. Alí estiven ata que rematei COU e gardo moi bos recordos. Os meus comezos foron bastante malos, xa que como era o novo e encima de lonxe metíanse comigo. Pero un día, cansado de ser o saco das bromas da clase cabreeime e collín ao «chulito» e liámonos a golpes. Incheille un ollo e desde aquela sempre me respectaron.

A miña primeira borracheira, os meus primeiros escarceos amorosos, o meu primeiro pitillo, os meus primeiros desgustos serios … foron en Ribeira, foron no Galaxia. Canto aprendín!!

Nos meus anos en Santiago

Ao rematar o COU había que decidir que facer, meus pais querían que fose á universidade. Eu quería estudiar xornalismo, pero en Santiago non había e tiña que marcharme a Madrid. Estiven a piques de irme á capital do Estado, á casa dun familiar; pero ao final acabei, como a maioría, na capital do Reino de Galicia, en Santiago.

Matriculeime en Dereito (que erro máis grande) e perdín ese ano; esa facultade non era para min. Pero teño que confesarvos que foi o ano no que máis aprendín. Joder!! Imaxinádevos a un rapaz de aldea bastante mimado e vixiado pola súa nai só en Santiago. Creo que non quedou bebida alcohólica que me quedase sin probar nin festa á que ir; ao rematar o curso cheguei á casa con principios de anemia.

Ao ano seguinte cambiei o Dereito pola Filoloxía e a cousa mudou, xa estaba no meu ambiente. Ao mesmo tempo empecei a traballar de camareiro en Boiro; primeiro no Restaurante Oceano e despois na Discoteca Frama, traballaba aos fins de semana e gañaba 15.000 pesetas á semana. Pagaba de pensión 27.000 ptas. ao mes (con comida incluída), así que vos podedes imaxinar quen era o rei da noite santiaguesa. En Santiago acabei de completar a miña formación, todo o que non aprendera en Ribeira aprendino en Santiago e no traballo en Frama. Formación completa!!

A Política

Sempre fun un revolucionario, un activista, un idealista; estaba en todos os «fregados» nos que había que reclamar algo ou defender a alguén, e desde pequeno simpaticei coa esquerda e o socialismo. Miña avoa sempre dicía: «non lle faledes ao rapas de política que aínda vai a acabar coma seu tío Gerardo». Meu tío Gerardo -irmán de miña nai- morreu fusilado en Boisaca durante a Guerra Civil, acusárono de voar unha ponte en Cespón para que os Nacionais non puidesen chegar a Boiro.

Pero, a pesares de que ninguén na miña casa falaba de política, eu saín de esquerdas e loitador. Afilieime ao PSOE aos 18 anos, e uns meses despois ás Xuventudes. O resto da miña vida estivo vinculada á política: os mellores amigos e amigas atopeinos aquí, o traballo, as alegrías, as decepcións, os inimigos, os coñecementos, a dignidade, e o máis importante … o amor de verdade. Todo eso me dou a política, todo eso me dou o PSOE e o PSdeG.

Fun concelleiro no meu pobo (pouco tempo, é certo), Secretario Xeral do PSdeG de Boiro e do Barbanza, Secretario Xeral das XSG do Barbanza, membro do Comité Nacional Galego, Coordinador de Organización e Acción Electoral do PSdeG. Pero sobre todo fun, son e serei militante socialista.

A Rúa do Pino

No meu despacho con bos amigos do Partido

Traballo no PSdeG -na Rúa do Pino- desde o ano 2001 que me fichou Antón Louro. Empecei para botarlle unha man na secretaría de Organización e para a campaña electoral das autonómicas dese ano, nas que por primeira vez se presentaba Emilio Pérez Touriño. E desde aquel mes de xaneiro cheguei ata aquí, 11 anos; e que conste que cando empecei era por pouco tempo.

A verdade é que na Rúa do Pino fixen case de todo, pero puiden desenvolverme nunha actividade que me gusta especialmente: as campañas electorais e todo o que as rodea. Nós últimos tempos por diversas causas, que algún día contarei, funme reciclando e adentrando noutros campos. Cambiei os estatutos, os regulamentos e os expedientes pola cámara de fotos, a de vídeos e as redes sociais.

Pasei anos marabillosos nos que fun tremendamente feliz no meu traballo; anos nos que coñecín a moitísima xente e me atopei con excelentes persoas. Con militantes de verdade que loitan e traballan en situacións moi adversas, que poñen cartos do seu bolsillo e horas da súa familia polo Partido Socialista e por defender as súas ideas; pero, desafortunadamente non todos os que me atopei no camiño son así.

Rúa do Pino tamén me regalou o amor, xa que alí coñecín a Eva, a persoa que máis feliz me fixo sentir e coa que comparto a miña vida. E non poño máis cousas porque sei que non lle gusta.

Pero tamén me regalou a amizade, alí atopeime con Diego, con Fernando, con Anxo, con Darío, con Loli, con María, con Antón, con Carnota, con Iván, con Ánxela e Carlos, con Mar, con compañeiros e compañeiras cos que pasei bos e malos momentos, cos que me rin e cos que chorei.

O máis persoal

Un rapaz portugués que coñecín en Santiago cando estudaba sempre dicía que «os amigos cóntanse cos dedos dunha man e aínda sobran dedos» e tiña razón; na miña man sempre hai un dedo para Lage. Con el teño compartido miles e miles de cousas, Lage non é o un amigo, é un irmán.

Paula, Nerea e Eva xogando na praia

E loxicamente teño que falarvos de Paula e Nerea, as miñas nenas. Como pasa o tempo!! Aínda me lembro do día que naceron, eso si ningunha veu con presa. Tal e como son agora, tranquilas sen agobios. Unha persoa non sabe o que é o amor de verdade ata que ten un fillo. Hai días que che dan ganas de … puf!! non sei!! Pero outros non te cansas de abrazalas e bicalas.

O resto da miña familia non é moi grande, somos poucos: Moncho e Sofía, meus pais; miña irmá Luisa e meu cuñado Lis; Diana e Leti, miñas sobriñas; Alberto, meu sobriño político (é do Real Madrid, que vos vou contar); Carlota, a filla de Diana e Alberto, que creo que ven sendo miña sobriña-neta; de Valeria aínda non vou dicir nada direivos que xa naceu e que é un sol, igual que súa irmá.

Da miña familia só podo dicir que seguramente non é a mellor do mundo, pero é a miña familia; podo berrar con eles ou enfadarme pero non atoparei a ninguén que me queira e me defenda coma eles.

Teño que volver a falarvos de Eva (aínda que se enfade) porque ela é a miña compañeira, a miña amiga, o meu amor. Non fai moito que estamos xuntos, pero durante o pouco tempo que levamos fixo sentirme especial. Eu nesta vida só desexei ser feliz, e con Eva conseguino (aínda que de vez en cando enfadámonos) e sempre lle estarei agradecido porque unha muller coma ela -guapa e lista- enamorouse dun tipo coma min -feo e borde-; e sobre todo porque foi capaz, non só de acoller ás miñas fillas, senón que tamén as coida e quérelles. Grazas meu amor!! E tamén lle teño que dar as grazas a Jaime (tamén é do Real Madrid), a Manola, a Gonzalo, a Luz Divina e aos Juans porque se portan moi ben comigo e miman moito a Paula e a Nerea. E nesta vida hai que ser agradecidos.

Remato xa, porque isto xa case son unhas memorias. E déstesvos conta de que non vos falei do Barça?

ACTUALIZACIÓN

29/04/2015 Os anos pasan e a vida vai cambiando, e é bo ir metendo cousas na mochila vital e comentando novos acontecementos. Direivos que no 2012 empecei a colaborar co PSdeG-PSOE de Ames e entrei a formar parte da súa Executiva Local. Encomendáronme a tarefa de ser o responsable de Comunicación. Confésovos que foi unha decisión moi acertado a de integrarme neste equipo formado por moi boas persoas e moi traballadoras, poder compartir momentos con Paco, Isa, Jose, Elisa, Beiro, Pazos, Manolo, Ernesto, … e máis tarde a Chema, Begoña, Víctor e moitísimos compañeiros e compañeiras que son estupendos.

En xuño do 2014, por azares da vida e da política puiden entrar a formar parte da corporación municipal como concelleiro, e iso que non iba na lista; pero unha serie de dimisións provocaron que houbese que incluír a alguén de fóra e déronme esa oportunidade. Grazas, por permitirme facer algo do que máis me gusta: poder traballar e servir aos veciños e veciñas de Ames.

Despois de case un ano, teño que dicirvos que estou encantado, e ademais, que formo parte da candidatura dos Socialistas de Ames ás eleccións municipais. Ao que teño que reiterar novamente as grazas, e amosar a miña ledicia por poder seguir realizando un traballo, e poder coñecer a outras persoas que son sinxelas e humildes e que só pensan en traballar e axudar para que Ames volva a ser un concello punteiro e de progreso, e remate cos escuros anos de goberno do PP.

31/08/2015 Cústame acordarme de actualizar esta bio, e hoxe que estiven a darlle un repaso á web vin que aínda non actualizar a información postelectoral. Pois iso, que xa foron as municipais e o resultado en Ames fixo posible que o Partido Socialista volvese a acadar a alcaldía. Si!! José Miñones é o novo alcalde de Ames e os socialistas formamos parte do goberno, é máis, estivemos case un mes nós só no goberno (Jose, Isa, Luisa e eu) con todas as concellarías, ata que chegamos a un acordo con Contigo Pódese e o BNG e conformamos un equipo de nove persoas, sen ter a maioría absoluta, é certo; pero, un goberno que nos permitirá desenvolver unha labor digna e en beneficio dos e das cidadás. A min, como concelleiro de goberno, correspóndeme asumir as delegacións das concellerías de Obras, Urbanismo, Servizos Básicos (Auga e saneamento, Lixo, Limpeza viaria, cemiterio), Tráfico e Vivenda; así, que como vedes queda unha inmensa labor por diante a cal espero desenvolver coa maior eficacia posible e sempre pensando no mellor para os veciños e as veciñas de Ames. Ademais, temporalmente deixei o meu traballo no PSdeG ao coller unha dedicación exclusiva no Concello.

19/03/2016 Non levo moi ao día isto das actualizacións, e quédame por poñer unha das cousas máis importantes que me pasou ata o de agora: o nacemento de Xaime. Se o nacemento de Paula e Nerea foron importantísimos, quizais o mellor que teño feito ata o de agora, o de Xaime non o é menos. Xaime naceu un catro de xaneiro e nestes meses medra con normalidade. Chegou con pouco peso (2.500 gr.) e por cesárea pero iso non foi obstáculo para que medre e engorde. Agora xa anda polos 5 quilos e como di súa nai, é achegadiño á gana de comer.

13/08/2019 Volvo a este espazo para contarvos novas cousas acontecidas nestes últimos anos, e así poder manter máis vivo este pequeno anaco da miña «historia», O pasado mes de maio, como xa moitos e moitas saberedes celebráronse as eleccións muicipais, e o goberno socialista de Ames acadou un importante apoio dos veciños e as veciñas, pasando de 4 a 8 concelleiros e concelleiras, e a ser primeira forza. Eu repito como concelleiro delegado de Obras, Servizos Básicos e Protección Civil, e espero seguir realizando ese traballo de contacto e atención directa coa veciñanza. A maiores o pasado mes de xullo fun elixido Deputado provincial polos meus compañeiros e compañeiras do partido xudicial de Compostela, e na Deputación desenvolvo as tarefas de Deputado de Promoción Económica e Asistencia a Concellos, a cal espero que sexa positiva e produtiva para a provincia, pero sen esquecerme nunca do meu concello, de Ames.

26/12/2021 Máis de dous anos sen actualizar este espazo, e a verdade é que durante este tempo pasaron moitas cousas tanto no persoal, como no profesional. Aínda que o máis destacable, sen dúbida, foi que o 29 de marzo de 2021 o presidente do Goberno, Pedro Sánchez, chamou a Jose Miñones para nomealo Delegado do Goberno en Galicia, algo que cambiou totalmente a normalidade na que estábamos inmersos. Nese mesmo día Jose dimitiu como alcalde, xa que ao día seguinte o Consello de Ministras e Ministros o nomeaba Delegado. Desde esa data e ata o día 9 de abril foi un cúmulo de circunstancias, situacións de vértigo, xuntanzas e moita moita responsabilidade, porque a decisión dos meus compañeiros e compañeiras do Grupo Municipal do PSdeG e da Executiva Local foi que eu asumirá a alcaldía de Ames.

Para min foi e é unha satisfacción persoal asumir esa responsabilidade, aínda que supón un xiro importante na miña vida, porque agora a dedicación é plena, e aínda que antes, como concelleiro, tamén o era; a situación e a representatividade muda radicalmente. Moito despacho, moita xuntanza, moito diálogo, …, moita política. Pero os e as que me coñecen saben que a min o que me gusta é o contacto directo coa veciñanza; falar de ti a ti coas personas, escoitalas, debater, intentar buscar solucións, e se fai falta descutir un pouco.

Durante estes oito meses, sen dúbida quen máis nota a responsabilidade do cargo e a dedicación é a miña familia, sen a que sería moi difícil asumir o traballo. Xaime, Nerea, Paula e Eva no día a día, e especialmente nos fins de semana é cando máis notan as ausencias, ao igual que meu pai e miña nai aos que agora visito con menos frecuencia. E outra gran sacrificada é miña sogra Manola á que sempre lle teño que estar agradecido polo moito que nos axuda, e polos días que vén a Ortoño para estar e coidar a Xaime.

Cousas e afeccións tan normais como facer de xantar os fins de semana ou ai ao supermercado agora xa pasaron a un segundo plano, e raro é o sábado que poido ir a facer a compra, ou manchar a cociña facendo un arroz, …, pero, como sempre digo estou aí por que quero e me gusta.

Se queredes saber algo máis deixádeme un comentario que volo contestarei encantado.

Máis fotos

Posando na casa de meus pais
Con meus pais e miña irmá Luisa
Non podía faltar a foto da comunión
Un pouco enfadado, xa de pequeno amosaba dotes de borde
Na moto de meu pai